„Na Drini ćuprija”
Ivo Andrić (adaptacija Tihomir Stanić i dr Ljilja Mrkić Popović)
U dramskom tumačenju Tihomira Stanića

Jedno od kapitalnih književnih dela na našem jeziku Na Drini ćuprija našeg nobelovca Iva Andrića, objavljeno je u Beogradu pre 75 godina. Scenu novoosnovanog Pozorišta Teatrijum zatvoriće monološko kazivanje izabranih delova ovog romana, po izboru i u impresivnoj interpretaciji popularnog dramskog umetnika Tihomira Stanića.

Verni poštovalac i zaljubljenik u Andrićev opus, poprilično fizički sličan velikom piscu, Stanić je tumačio njegov lik u nekoliko filmskih i televizijskih produkcija. Znalački, sa dubokim emotivnim doživljajem Andrićeve pripovesti, ali i sa pouzdanim iskustvom dramskog umetnika koji zna šta čini efektnu celinu scenskog čina, Stanić je sklopio i angažovano, glumački briljantno izrekao svoj poduži monolog.

Prvak srpskog glumišta ostvario je više od 130 uloga u svim beogradskim, ali u mnogim pozorištima van Beograda. Impresivna je lista njegovih sjajnih glumačkih kreacija u igranim filmovima, TV dramama i serijama. Jedan je od najviše nagrađivanih za visoke glumačke domete. Tihomir Stanić već dve decenije kazuje u raznim prilikama Andrićeve misli i vizije, nabijene mudrošću, istorijskom istinom, lepotom i duhom balkanskog čoveka. O ovom svom neobično hrabrom poduhvatu, učenju dugog i složenog proznog teksta, bez partnera i dijaloga koji glumcu olakšava posao, Stanić kaže: „Sticajem okolnosti, zakačio sam se za ovu ideju pre dvadeset godina. Radio sam te 1999. godine pet meseci po pet sati dnevno i na kraju savladao jednu celinu iz romana Na Drini ćuprija, koju sam zajedno sa dr Ljiljom Mrkić Popović priredio kao veče pripovedanja… Te rečenice Andrićeve usvojio sam, govorim ih s lakoćom vrlo često ped publikom, al i u kafani bez ikakvog povoda… Pronašao sam u Andrićevom delu neiscrpnu inspiraciju za svoj profesionalni život, trening, egzistenciju i od kada sam savladao tekst Na drini ćuprija, i prvi put izveo ovu predstavu, 17. aprila 2001. godine, nikada više nisam morao da se brinem i trpim teror bilo kog pozorišnog reditelja, dikatora, pogrešnog upravnika… Obezbedio sam sebi egzistenciju, znajući da uvek mogu u školama da govorim deci i mladima Andrićev tekst…”

Tihomir Stanić se latio uistinu teškog posla. Iz obimne građe, iz Andrićevog slojevitog i slikovitog prikaza života višegradske kasabe i brdovite okoline, koji zahvata period od šesnaestog stoleća do početka Prvog svetskog rata, izvukao je na svetlost scene duhovite, dramatične, poetične, komične i tragične peripetije Višegrađana, pre, tokom i posle izgradnje velelepnog mosta – simbola istorijskih mena i sudbine bosanskog življa, pod Turcima i Austrijom. Posebno je naglasio zaslugu Mehmed-paše Sokolovića, velikog vezira, otetog u detinjstvu od srpske porodice zarad danka u krvi i odvedenog u Tursku, kome i leva i desna obala Drine već stolećima duguju zahvalnost za gradnju mosta. Stanić je superiorno, dramaturški vešto, stvorio literarno-scensko delo od izuzetnog edukativnog značaja, koje je i kao teatarski poduhvat veoma značajno. Njegove glasovne bravure, varijacije emocija, bogatstvo glumačke ekspresije, i nadasve njegov lični šarm, kao da su zbir i suma njegovog raskošnog talenta i bogatog iskustva.