„Deca”
Opera u 17 pesama na muziku Irene Popović po romanu Milene Marković
Kompozicija i režija: Irena Popović
Velika scena/p>

Originalni nemir stihova Dece možda jeste i neka nasušna potreba da se na realnost koja se u njima pojavljuje gleda barem iz još neke perspektive, pa zašto ne i operske koja se i inače često naziva većom od života.

Opera i realizam su neprijatelji. Kada realistična situacija postane pevana, ona prelazi u sferu nadrealnog, često i grotesknog. Pevanje podiže budnost jer magično menja značenje teksta. I najozbiljnija situacija, kada je pevana, balansira na litici smisla koji se začas može preobratiti iz ozbiljnosti u komediju, iz komedije u melanholiju, iz melanholije u grotesku itd.

Glasovna sfera Dece je mnogostruka, uslojena i na momente neuhvatljiva. Pesme kao da su nošene vetrom, one osciliraju između običnih glasova glumaca, školovanih glasova pevača, neočekivanih glasova orkestarskih muzičara koji takođe ponekad pevaju, naivnih glasova dece, kvazi-navijačkih glasova muškog hora, crkvenog pojanja sveštenika, turbofolkerskog zapevanja zgrčenog grla, drečavog ženskog folklornog pevanja. Svi ti glasovi se kroz operu Deca prelamaju i zrcale kao odraz konteksta (Beograda koji kroz roman suptilno provejava ili bivše danas nepostojeće zemlje Jugoslavije), identiteta (Milene, dece, Irene, žene, majke, muškarca kao Drugog) i u toj glasovnoj ambivalentnosti u velikoj meri leži snaga čitavog dela.