„Sirano”
Edmon Rostan, režija: Gorčin Stojanović
Scena „Ljuba Tadić”

Slavni Rostanov nosonja simbol je večite čovekove potrage za slobodom i ljubavlju. Je li moguće imati oboje? Da li je sloboda stvar srca, a ljubav dejstvo uma? Može li se biti istinski slobodan bez ljubavi? Je li moguća ljubav bez slobode? Postoji li istinska ljubav ili je i ona misaoni proizvod? Žrtvovati ljubav zbog slobode ili slobodu zbog ljubavi, šta je više svojstveno čoveku? I da li izuzetan pojedinac ima pravo na potpuno ostvarenje obeju ideala? Mora li se birati između ljubavi i slobode? Jesu li lepota i ljubav u proporcionalnom ili obrnuto proporcionalnom odnosu? Da li je sloboda lepota ili nužnost istinskog ljudskog postojanja? U svetu opterećenom dobrovoljnim bekstvom od slobode, da li je umeće ljubavi nužno ili uopšte moguće kao realizacija pune ljudskosti? Rostanovo delo prečesto je opterećeno viškom šarma, a manjkom poverenja u imanentan idejni potencijal koji sobom nosi. Adaptacija reditelja ide ovim tragom, postavljajući i večito starozavetno pitanje – je li sve taština nad taštinama i muka duhu?