„Simon Bokanegra”
Đuzepe Verdi, libreto: Frančesko Marija Pjave/Arigo Boito prema istoimenoj drami Antonija Garsije Gutijereza
Opera u tri čina sa prologom
Režija: Mario Pavle del Monako
Dirigent: Đorđe Pavlović
Velika scena

Neumoljiva tragedija života jeste što se on dešava ili prerano ili prekasno. Prerano nas napuste voljeni, dok smo često prekasno u stanju da oprostimo drugome ili nam pre-kasno biva oprošteno. O invazivnoj i skoro nasilnoj igri sudbine svedoči i Verdijev sopstveni život, sahranivši kao vrlo mlad čovek svoju suprugu, prvo, pa čak i drugo dete.

Kao alternativan simbolični naziv dela, opera Simon Bokanegra bi se mogla nazvati i Tragedijom uskraćenosti. Uskraćeni su odnosi ljubavnika, roditelja i deteta, tasta i zeta, blagoslova i prokletih, sve u okviru tenzija zavađenih republika, Đenove i Venecije, i napetih odnosa između naroda i aristokrata. Početkom 14. veka se čovek susreće i sa periodom Velike gladi, ispraćene čak i kanibalizmom; poverenje u vladajuću klasu biva uzdrmano, kao i samo poverenje u crkvu.

U ovom kvazi muzičko-scenskom filmu nismo samo svedoci oživljavanja jednog bisera iz zlatne epohe operske umetnosti, već smo nemilosrdno, enigmatično i ekstatično pozvani da budemo sagovornici i saučesnici u sinestezijskoj enigmatičnosti međusobno ukrštenih životnih puteva.

Povrh svega postavljaju se pitanja: da li je čovekov lični gubitak glavna komponenta koja nas vodi ka uništenju i samouništenju i da li je on zapravo konačni izdah nade običnog smrtnika? Ili nam se upravo tada pruža šansa da osvetlimo daljnji put i sebi i drugima, budući da smo posvedočili i ličnom i kolektivnom bolu i videli u drugima samo alternativnu instancu nas samih? Da li izgubiti drugog znači izgubiti i samog sebe i koliko je snažna transformativna moć gubitka?