„Karamazovi/Sablasni Eros”
Fjodor Dostojevski, režija: Vladimir Lazić

Prepoznati zlo u čoveku! Uočiti ga u njegovom začetku, u samom zametanju, pre listanja i cvetanja, a možda još i ranije naslutiti, nazreti samu klicu njegovog pupljenja, eto upozorenja koje emituje Fjodor Mihajlovič Dostojevski i u Karamazovima.
Strast koja bukne plamenom i traje požarnim mahnitanjem, čak podivljalom stihijom, pleni i njegovog imenjaka Fjodora Karamazova, kao i, naoko, one čedne, a poroka željne. Isti je taj plamen koji ozaruje Dmitrija, Ivana i Aljošu. Njegove vreline podjednako su zapljusnule Grušenjku i Katarinu.

Ako je ljubav najsrodnija sa muzikom, onda se i ova ruska ljubav, sa svim ponornim tamama i uzletelim svetlosnim visinama, i u dramskom tekstu i u predstavi Sablasni eros, Vladimira Lazića, samo jedna od mogućih interpretacija nesvedenih i neobuzdanih Karamazova, Grušenjke i Katarine i kad jesu i kad nisu u medusobnim zagrljajima.
To jeste ljubav kojoj se teži kao poistovecivanju sa njom samom. A kad se ta čežnja izjalovi, kao kompenzacija , rađa se zlo, moć koja uništava.
A smrt i nagovoštena i ostvarena, kao i patnja, postaju neponovljiva kreacija svake uskraćene ljubavi!