„Ko to tamo peva”
Dušan Kovačević, koreografija i režija: Staša Zurovac
Balet na muziku Vojislava Vokija Kostića
Velika scena

Baletska predstava Ko to tamo peva je prilično uzdrmala kulturnu javnost, te, sada već davne 2004. godine. Nastala je na osnovu scenarija istoimenog filma Dušana Kovačevića, na muziku Vojislava Vokija Kostića, u koreografiji i režiji Staše Zurovca. Atraktivna podela, u kojoj nema glavnih i sporednih uloga, vrhunska muzika koja predstavi daje posebnu prepoznatljivost, odlična koreografija i režija, samo su neki od segmenata koji su joj obezbedili kultni status, što potvrđuje i činjenica da je stigla do dvestotog izvođenja na sceni Narodnog pozorišta.

Na samom početku je postojala izvesna strepnja kako će kulturna javnost prihvatiti činjenicu da neko ima smelosti da postavi Ko to tamo peva u baletskoj formi, posebno zbog antologijskog filma iz 1980. godine. Ipak, već na premijernom izvođenju, 22. decembra 2004. godine, sve sumnje su otklonjene. Poklonici baletske umetnosti oduševljeno su je prihvatili, a naklonost su joj iskazali ne samo novinari i kritičari, već i oni koji do tada nisu posećivali baletske predstave.

Od prvih taktova publika diše sa izvođačima i postaje još jedan putnik u suludoj vožnji. U pokušaju da analiziramo fenomen uspeha baleta Ko to tamo peva, dolazimo do mnoštva simbola koji joj daju posebnu specifičnost, a koje publika prepoznaje, poput Autobusa kao kutije u kojoj su zatvoreni ljudi na putu bez povratka. U okviru te klaustrofobične konstrukcije sudaraju se različiti karakteri koji predstavljaju sliku našeg mentaliteta, ali i paradigmu života koji nikada nije bio lagodan na raskršću Istoka i Zapada. Balet je prepun arhetipskih simbola koji su utkani u naša bića i zato ih tako nepogrešivo prepoznajemo i razumemo. Opozitne strukture čine naš život i otkrivamo ih i u kultnim scenama baleta poput Svadbe i Sahrane, likovima Smrti i Anđela i konačno Vojske koja je simbol različitih ratova koje, nažalost pamte brojne generacije sa ovih prostora.